Roza'nın Kütüphanesi

 Merhaba blogger dostlarım! Umarım iyisinizdir ve bu sonbahar günlerinde elinizde sıcacık kahve ve kitap eşliğinde bir koltuğa kıvrılmışsınızdır. Benim günlerim daha çok bu şekilde geçiyor gibi... Bazen iyi hissediyorum, bazen kötü hissediyorum; akışta kalıp tutunmaya çalışıyorum da denebilir. Bazen elime geçen aldığım herhangi bir kitaptaki bir sayfaya tutunuyorum, bazen de çalmaya çalıştığım yeni bir şarkının keman notalarına, bazen ders aralarında içtiğim çikolatalı cappuccinoya...  Şu sıra Tübitak'a bir proje yollayacağım bu nedenle de ek olarak kaygılıyım. Sanki oluşturduğum projem yeterli değil gibi hissediyorum ve bu his nedeniyle de yarım bırakıyorum, o işimi hep erteliyorum. Mükemmeli aradığım sürece hiçbir zaman başarılı olamayacağımın da farkındayım aslında fakat sadece en iyisini yapmak istiyorum işte... Bu istek de beni bir şeyler oluşturma sürecinden alıkoyuyor. Kaygı dolu olduğum için de depresif hissediyorum. Hepsi aslında birbirine bağlı zincir gibi, zincirin ilk h

 Geçen yazdan beri sanki yaşayabildiğim kadar çok yaşamaya çalıştığımı, fazla anı biriktirmeyi amaç edindiğimi fark ettim. Hikayeleri dolu dolu yaşamaya çalışıyordum fakat bunu ne kadar çok yaparsam zaman da sanki hızlıca akmaya başladı. Şu ansa hikayeleri yazmayı o hikayeleri yaşamaktan daha çok sevdiğimi fark ediyorum. Geçen yaza göre zamanım çok yavaş akıyor ve hayatımı sanki yavaş yaşıyorum gibi. Bundansa beklediğimin aksine çok keyif alıyorum.  Ailemle daha çok vakit geçiriyorum. Saatlerce odamda yatağıma uzanıp hayaller kuruyorum sakin bir şarkı eşliğinde, bazense öylesine duvarı izliyorum hayaller ve müzik bile olmadan. Fakat öylece duvarı izlemek bile iyi geliyor. Sanki uzun bir maraton koşucusuymuşum ve bitiş çizgisine sonunda ulaşmışım gibi. Artık huzurlu olma iznim var gibi. Belki de o koşu boyunca bu izni ben kendime vermiyor, koşulları suçluyordum. Sakinlik ve huzur bana iyi geliyor.  Hayatımın hikayeleri yazan tarafa evrilmiş halini çok seviyorum çünkü hayat ikisi arasınd