Unutulan Bir Kasım Günü ✽ Kelime Oyunu 4*

 

Herkese merhaba! Bu haftanın kelimeleri: Yeşil, şiir, baharat, yol, ve sabah. Kelimeleri Hanife Ertaş seçmiş, Buraya tıklayarak yazısına ulaşabilirsiniz. 

 Bu seferki hikayem biraz uzun oldu. Ben alttaki müziği dinleyerek yazdım ve hikayeme çok uydu. Dilerseniz siz de öyle okuyun.

Müziğin adı: Max Richter- November  Aşağıya youtube linkini bırakıyorum:

https://www.youtube.com/watch?v=2Bb0k9HgQxc

Unutulan Bir Kasım Günü

 

Kasım ayının üçüncü günü dışarıda yağmur hakimiyetini hissettirirken kimseciklerin dönüp de bakmadığı sırılsıklam olmuş bir kız elindeki eski valizini peşinde sürükleyerek kalabalıklar içinde hızlıca ilerliyordu. Aslında bu kalabalık dönüp de bir kez olsun kıza baksaydı onda hiçbir şeyin yolunda gitmediğini anlayacaktı. Kızın üstü başı çamur içindeydi, kısa kesilmiş küt kahverengi saçları darmadağınıktı, göz altları mosmordu fakat asıl insana rahatsızlık veren şey gözleriydi. Kızın yeşil gözleri tedirginlikle irice açılmıştı ve durmaksızın arkasına bakarak takip edilip edilmediğini kontrol ediyordu. Kız en sonunda bir ara sokağa girdi o yoğun kalabalıktan sıyrılarak. Vakit gece vaktiydi ve bu küçük ara sokakta kimse yoktu. Genç kız yıkık dökük bir evin duvarına yaslandı, soluk soluğaydı. Yağmursa ona aldırış etmeden tüm hırçınlığıyla yağıyordu.

Genç kız gözlerini kapattı, kapattığı gözlerinden iri yaşlar döküldü fakat yağmura karışıp kayboldu bu yaşlar. Kızın aklı her şeyin başladığı sabaha gitti. Oysa ne kadar mutlu uyandığını düşünüyordu o sabah. Sonunda hatırlamadığı geçmişinin onu bulmayacağına emin olmuştu fakat bulmuştu işte.

Kız o gecenin sabahında gözlerini açar açmaz kahve içmeye küçük mutfağına gitmişti. İşte her şeyde o anda başlamıştı. Aslında anlamalıydı mutfağa yayılan buram buram baharat kokusundan sonunda takipçisinin onu bulduğunu. Peşindeki kişinin de parfümü baharatlı ve hoştu. Kız yine de mutfak tezgahının üzerindeki notu fark edince anladı bulunduğunu. Notta kızın çok iyi bildiği bir şiir yazılıydı. Kız o notu görür görmez elindeki kahve bardağını düşürmüş, koşarak valizini hazırlamaya odasına gitmişti. Hatırlamadığı geçmişinden kesitler görüyordu arada ve bu şiir de o geçmişinin bir parçasıydı. Peşindeki adamın nasıl olur da bu kadar yakınına gelebildiğini, evine girip o notu nasıl oraya bırakabildiğini çözemiyordu. Daha bu eve taşınalı birkaç ay olmuştu ama sonunda kurtulduğunu düşünmüştü peşindeki tanımadığı adamdan. Kız telaşla valizine eşyalarını doldurmuştu zaten çok özel eşyası da yoktu; hepsi eski kıyafetlerden oluşuyordu. Kız yeni bir yola çıkacağını biliyordu fakat evden çıkarken sadece eski valizini ve küçük kırmızı çantasını almıştı.

İşte genç kız o sabahın o gecesine ve duvar dibine böyle sürüklenmişti. Ayakkabıları çamur içindeydi çünkü saatlerdir yürüyordu, yağmur zaten ona yardım etmiyordu. Kızın düşünceleriyse yalnızca şunlardan ibaretti : “Kaçmalıyım, durmam dinlenmem büyük bir hata. Yine bulacak beni, bana zarar verecek. Yollara düşsem saatlerce yürüsem bile kurtulmalıyım ondan.”

Kız yeşil gözlerini sonunda açtı. Dayandığı duvardan yavaşça doğruldu fakat o anda kırmızı küçük çantası elinden kayarak yere düştü. Çantanın içinden kırılma sesi geldi. Kız valizini de bırakarak ıslanan kırmızı çantasına eğildi. Yağmur yüzünden etrafa yayılan toprak kokusuna baharatlı tanıdık bir parfüm eşlik etti. Kız korkarak eğildiği yerde duvara dayandı. Elleriyle yüzünü kapatarak saklanmaya çalıştı. Kokudan sonunda kaçtığı kişinin onu bulduğunu anlamıştı.

Kızın hıçkırıkları yağmur sesine karışırken ne bir adım ne de bir ses duyuldu ara sokakta. Kız sonunda ellerini yüzünden çekti ve gözlerini araladı. İzbe sokakta yalnızca o vardı. Oysa kız yollara düşüp kaçtığı kişinin onu bulduğuna oldukça emindi, ıslak kısa saçlarına ellerini geçirdi. Bir kaosa sürüklendiğini hissediyordu. Nasıl yanılabilirdi? Sabah mutfağındaki baharatlı parfüm kokusunu çok net hatırlıyordu, o notta yazılmış şiiriyse bir ömür kafasından atamazdı. Genç kız yerinde doğrularak ıslanan, çamur olmuş kırmızı çantasına uzandı. Kırmızı çantasının içinden buram buram baharatlı parfüm yayılıyordu. Genç kız elleri titreyerek araladı çantayı. Çantanın içinde kırılmış bir parfüm şişesi, eski tahta kenarları güllerle oyulmuş bir ayna ve siyah, deri ciltli bir defter vardı. Kız sonunda anladı o kokunun peşindeki kişiye ait olmadığını, çantasındaki kırılmış parfüm şişesinden geldiğini. Kız hıçkırarak tekrardan ağlamaya başladı, sesini yağmur yuttu kimsecikler duymadı. Titreyen elleriyle deri ciltli deftere uzandı. Defterini açtığında yağmur damlalarıyla kelimeler ıslandı, mürekkep sayfaya yayıldı. Defterin ilk sayfasında o çok iyi bildiği şiir vardı. Kız hiçbir şeye anlam veremiyordu ama içinde bir şey çığlık çığlığaydı, dışarıdaysa yağmura artık gök gürültüsü eşlik ediyordu. Kız bu sefer not defterini bırakıp eline eski, tahta kenarları gül deseniyle oyulmuş aynayı aldı.

Aynada ilk başta berbat haldeki yüzünü gördü. Fakat sonra gördüğü kısa kesilmiş ıslak kahverengi saçları ve kızarmış yeşil gözleri yavaşça değişmeye başladı. Kız bu sefer kaçtığı kişiyi gördü aynada, kendi yüzüne çok benziyordu bu yüz. Kahverengi saçlar yerine uzun sarı saçları vardı bu yüzün fakat kendisininkine çok benzer yeşil gözlere sahipti, yanaklarındaysa çilleri vardı. Aynada gördüğü küçük bir kız çocuğuydu. Fakat daha da önemlisi genç kız bu çocuğu çok iyi tanıyordu çünkü bu çocuk genç kızın kendisiydi.

Genç kız yıllardır çocukluğundan kaçıyordu. O koku çocukluğunda trafik kazasında ölen annesinin parfümüydü, şiirse aynı arabada ölen babasının annesine yazdığı bir aşk şiirinden ibaretti.

Genç kız çığlıklar içinde aynayı uzağına fırlattı. Ayna yağmurun altında çakan şimşeğin eşliğinde paramparça oldu fakat kız parçalanmış aynada çocukluğunu görmeye devam etti artık emindi çocukluğu peşini asla bırakmayacaktı.

Hıçkırarak ağlayan kız “ Bugün Kasımın üçü,” diye sayıklıyordu titreyen sesiyle. "Bugün hatırlamadığım ailemin ölüm yıldönümü."

 

Umarım beğenmişsinizdir! <33

Sevgiyle kalın,

-Roza