Hikayeleri yaşayan olmak mı yoksa sadece yazmak mı?

 Geçen yazdan beri sanki yaşayabildiğim kadar çok yaşamaya çalıştığımı, fazla anı biriktirmeyi amaç edindiğimi fark ettim. Hikayeleri dolu dolu yaşamaya çalışıyordum fakat bunu ne kadar çok yaparsam zaman da sanki hızlıca akmaya başladı. Şu ansa hikayeleri yazmayı o hikayeleri yaşamaktan daha çok sevdiğimi fark ediyorum. Geçen yaza göre zamanım çok yavaş akıyor ve hayatımı sanki yavaş yaşıyorum gibi. Bundansa beklediğimin aksine çok keyif alıyorum. 

Ailemle daha çok vakit geçiriyorum. Saatlerce odamda yatağıma uzanıp hayaller kuruyorum sakin bir şarkı eşliğinde, bazense öylesine duvarı izliyorum hayaller ve müzik bile olmadan. Fakat öylece duvarı izlemek bile iyi geliyor. Sanki uzun bir maraton koşucusuymuşum ve bitiş çizgisine sonunda ulaşmışım gibi. Artık huzurlu olma iznim var gibi. Belki de o koşu boyunca bu izni ben kendime vermiyor, koşulları suçluyordum. Sakinlik ve huzur bana iyi geliyor. 

Hayatımın hikayeleri yazan tarafa evrilmiş halini çok seviyorum çünkü hayat ikisi arasında bir denge kurmaktan ibaret. Hikayeleri şu son bir yılda çok fazla yaşadım, bazen iç dünyamda bazen gerçek dünyada. Şimdi sıra hikayeleri yazma vaktimde... 

Beni okuduğun için teşekkür ederim.

Sen hikayeni yaşayan mısın yazan mısın? Belki de her ikisini de yapıyorsundur... 

Çokça sevgilerimle, 



Çokça kurumuş yaprak çıtırtısı, fazlaca çikolata parçacıkları, birazcık cadı süpürgesi ve azıcık da peri tozuyla harmanlandım. Instagram: rosyaninkutuphanesi

Yorumlar

  1. deeptone4 Ekim 2024 12:56

    hımmm çok can alıcı bir konu bu evet. yaşadıktan sonra yazarken bir duraklama dönemi oluyor herhalde yani tekrar hayata şarj olma dönemi. aslında hiç yazmadan sadece yaşamak en ideali olmalı :) ama yazmadan da kafamızda oturtamıyoruz :) burda önemli olan sanırım neyi seviyorsan onu yapmak. tutkuyla yazmak da bir hayat tarzı. dünyada en başarılı olmuş insanlar sevdiği şeyi tutkuyla yapanlar :) neyi seviyorsa :) tabisi cinayet filan değil de bir iş bir hobi gibi olanlar :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Suyun Üzerinde ve Derinlerinde

Resim
Hayatımın suyun üstünde yüzüyormuşum gibi hissettiğim bir döneminden geçiyorum. Sırtüstü uzanmışım, denizde hiç dalga yok ve gün batımının ışıltısı göz kapaklarıma vuruyor.  Durağan ama huzurluyum, dışarıda yoğun bir kalabalık ve gürültü varken içsel bir huzur arayışındayım da denilebilir. Sanki tüm o sesleri kapatmışım ve suyun derinlerine dalmışım, kulaklarımda o uğultu var fakat ben sadece yüzüyorum. Yıldızları izliyorum, hatta o kadar çok izledim ki bu yaz yıldızları sanki bana uygun ışıldıyorlarmış gibi geliyor artık. Kötü hissettiğimde bazen beni mutlu etmek için daha fazla oradalar, onlara bakıp gülümsüyorum ve ışıkları beni güvenilir bir arkadaşın kucaklaması gibi sarıveriyor.  Dışarıdaki kaosu, gürültüyü bırakmak da zor oluyor bazen... Fakat yine de deniyorum. Gürültü beni rahatsız ettiğinde de sırtüstü uzandığım denizde en derinlere dalıveriyorum. Nefesim yettiğince bu sefer de suyun içinde huzurluyum, belki 15 saniye kadar. İnsanı yaşamda tutacak 15 saniye kadar ama bu yüzde
Devamı

Kül Prensesi - Laura Sebastian ✽ Kitap Yorumu

Resim
KİTAP ADI: KÜL PRENSESİ YAZAR: LAURA SEBASTIAN SAYFA SAYISI: 424 YAYINEVİ: PEGASUS GOODREADS PUANI: 3,92 ARKA KAPAK: “Annem ateş kraliçesi’ydi. Bense kaderin bir cilvesi olarak kül prensesiyim.” Ülkesi işgal edilip Ateş Kraliçesi olan annesi gözlerinin önünde öldürüldüğünde Theodosia henüz altı yaşındadır. Kayzer o gün Theodosia’nın ailesini, ülkesini ve ismini elinden almıştır. Theo artık esir olarak yaşayacağı yeni hayatında bir utanç gibi taşıyacağı Kül Prensesi unvanıyla anılmaktadır. On yıl boyunca kendi sarayında tutsak hayatı yaşar. Kayzer ve sarayındakilerin acımasız tacizlerine ve aşağılamalarına maruz kalır. Eskiden olduğu kızı içine gömüp yeni dünyasında güçsüz bir prenses olarak hayatını sürdürür. Ta ki bir gece, Kayzer akla hayale gelmeyecek bir şey yapana kadar. Kül Prensesi on yıl boyunca ülkesinin nasıl yağmalandığını, halkının nasıl köleleştirildiğini görmüştür. Ama bu böyle bitmeyecektir.  YORUMUM: Öncelikle bu kitabı ilk kez Pegasusun tanıtım videosuyla görmüş, deli
Devamı

Yeni bir sayfanın ilk cümlesi. Uzun zaman sonra merhaba!

 Merhaba! Nasılsınız, umarım her şey yolundadır. Umarım bu satırları okuyacak birkaç blog dostum kalmıştır. Ben buraya yazmayı blogları ziyaret etmeyi çok özledim. Burası benim kendi iç dünyama döndüğüm, kabullendiğim ve savaştığım bazen de yenildiğim kocaman kendi hikayem gibi geliyor. Nezle olunca buraya yazdım, ilk kez kalbim kırılınca buraya yazdım, düşüncelerin işgaline uğrayınca buraya yazdım, yeni yaşımda ilk koştuğum yer burası oldu. Ben hep buraya yazdım ve burayı çok sevdim. Üniversiteye ilk başladığım dönem burada kendi çapımda yazıyordum ve 4 yıl geçmiş, zamanı tutamıyor olmak çok garip ama belki de zamanın olayı onu kontrol edemiyor olmamızdır. ANıları özel yapan şey uzatamayacak olmamız, sadece o an yaşanıp bitecek olması.  Burası sayesinde yazım dilimi geliştirdim, blog arkadaşları edindim ve başkalarının yazılarını okuyup etkilendim aynı zamanda yazdıklarımı okuyan birkaç kişiyle tamamlandım. Belki de buraya tekrar dönüyor olmak benim için yeni bir yol ayrımında olmak.
Devamı