Roza'nın Kütüphanesi

 Kendimle ilgili yeni bir durumu fark ettim... Aslında belki de hep vardı da yeni açığa çıkarıyorum o parçamı, belki de kabulleniyorum. Geçenlerde bir kafede yalnız oturmuş arkadaşlarımın gelmesini bekliyordum, hasta olmam ve sürekli öksürük krizine girmem bu olayı biraz dramatikleştiriyor yalan yok. Yalnız, kendimle vakit geçirmeyi genel olarak seven bir insanım; yani arkadaşlarımla olmayı da çok seviyorum, konuşmayı vakit geçirmeyi anlamayı ve anlaşılmayı. Hatta en sevdiğim olay hiç tanımadığım bir insanla bağ kurmak, her insanın benim yoluma bir katkısı olduğunu düşünen bir insanım çünkü. Hepimizin bir hikayesi var ve bu hikayelerin oluşumunda birbirimize yol gösteriyoruz gibi geliyor. Ama bunların ötesinde kendi dünyalarımda kaybolmaya da bayılıyorum. Yani kısacası yalnızlıkla hiçbir zaman bir problemim olmadı hatta bazen onu çok sevdim. Ama o geçen gün bir boşluk hissi olarak hiç beklemediğim bir anda beni sarmaladı. O kafede insanlara bakarken sanki üstüme kocaman soğuk hava üfle

Kocaman bir merhaba! Tam 3 yıl önce bugün blogda ilk yazımı yayınlamışım ;) Benim için duygusal bir gün açıkçası. Karmakarışık hissettiğim bir dönemde açtım bu blogu ve hiç beklemediğim gibi burası beni sarıp sarmaladı. Yalnız hissettiğimde buraya yazdım, doğum günümde ilk dileğimi buraya üfledim, kaybolduğumda buraya koştum ve sonra ineceğim durağı beklemekten vazgeçtiğimi de ilk burada anladım. Burada olmak kendimin bile bilmediği bir parçayı öğrenmek gibiydi, düzenli yazamadım ama yol ayrımlarında hep yazdım. Kelimeler bana sarıldı, sen de sarıldın! İyi ki okudun beni, iyi ki okudum seni!  Önceki üç yıldaki yazdıklarıma baktığımda hiç beklemediğim bir anda bana iyi geliyorlar sanki geçmişten bir el uzanıyor ve beni düştüğüm yerden kaldırıyor gibi hissediyorum, umarım sana da iyi gelmiştir.  İyi ki bu blogu açmışım! İyi ki varsın! Bolca kalp ve çiçek yolluyorum sana sevgili okur! <3 Umarım daha çok yazarım ve yazarsın; o bağımız hiç bitmez. <3  Güneş yerinde, her şey yolunda. 

 Temmuzun ilk günü... Bu tarz ayın ilk günü yazılarından ilk kez yazıyorum. İlklerden hem çok korkuyorum hem de yeniliği temsil ettiği için çok seviyorum. Örneğin okulun ilk günü benim için hep zor geçer, ilk sınav hep en zorudur, ilk buluşma için endişelenirim. Bir yandan "ilkler" fobisi yaşarken bir yandan da ayın ilk günlerini hep bir başka severim. Yeni başlangıçlara inanıyorum çünkü. Tüm defterleri rafa kaldırıp yeni bir defterin ilk sayfasına akıtılan o mürekkebe inanıyorum. Yeni hikayelerin varlığı beni heyecanlandırıyor evet diğer hikayelerin sonu geliyor ama bir şeylerden vazgeçmeden de daha iyisini yaşayamayız. Evet, vazgeçmemiz gerekiyor; daha sihirli bir hikaye yazmak için. Bugün temmuzun ilk günü ve ben hayatımda daha fazla yenilik için hazırım, ilk günden korkmuyorum. Bugün uzun zaman sonra keman çaldım(böyle çaldım yazdığıma bakmayın çok iyi değilim kendimi gazlamak için "çalıyorum" yüklemini kullanıyorum). Kendim için yaptığım en güzel aktivite belki