Hangi durakta ineceğim?

 

 Merhaba sevgili blog arkadaşlarım ☹ Yine hayatımın buraya giremediğim ve kötü hissettiğim koca bir dönemini ardımda bırakmış durumdayım. O yüzden daha çok yazmaya, paylaşmaya ve tabi ki sizinle (umarım hala bağımız ve o aramızdaki kelimelerden kurduğumuz köprü devam ediyordur) iletişimde kalmak için kelimelere geri döndüm. Burada olduğumda genelde gerçekten sağlıklı ruh halinde  ve mutlu olduğum dönemlerim oluyor. Hepimizin karmaşık, ne istediğini bilmediği dönemleri olmuştur; işte ben de öyle kocamaaaan hem de çok kocaman bir dönemi atlattım. Atlattım diyorum ama bunu biraz kendime motivasyon olması için de söylüyor olabilirim.

Şöyle ki bu dönemin neleri kapsadığını ve hislerimi kısaca buraya yazmak istiyorum. Yazmak istiyorum çünkü yazınca ve burada benim gibi hisseden insanları görünce yalnız hissetmiyorum ve yalnız hissetmemek asıl dünyanın en güzel hissi (hissetmeme kavramını his olarak kullanan ilk insan olabilirim). Kendimi çoğu zaman nereye gideceğini bilmediğim bir otobüse binmiş gibi hissediyorum. Net amacım, hayalim yok. Birçok isteğim var elbette fakat bunlar benim tutkularımı oluşturmuyor, kısacası uzun zamandır tutkusuzum. Otobüste benimle birlikte yolculuk eden insanlar birer birer duraklarda iniyorlar, gidecek evleri, işleri belli bir yönleri var; benimse inecek bir durağım yok. Yalnızca inen insanları izliyorum; belki camdaki buğulu yansımada boş gözlerimi görüyorum ara sıra. Genelde gece oluyor bu otobüs yolculuğu ve bazı duraklarda yeni kişiler biniyor. Yani asla yalnız kalmıyorum ama otobüsten de hiç inmiyorum ve asla da güneş doğmuyor. Bazen inen insanlara özeniyorum, yolculuğumun bitmesini istiyorum, aynı koltukta durmaktan nefret ediyorum fakat hiçbir durak beni gitmek istediğim yere götürmeyecek. Gitmek isteyeceğim yerse karmaşadan ibaret; yapbozu tamamlamaya çalışıyorum ama ait hissedeceğim hiçbir fotoğraf karesine dönüşmüyor.

Genel hislerim bu şekilde ilerliyor uzun bir dönemdir ama şu ansa bu dönemden çıkmış durumdayım. Çünkü bu gizemi kendi içimde çözdüm. Bir yere varmam gerekmiyor; sonsuza dek yolculuk edebilirim hatta bazen bundan nefret etsem bile. İneceğim durağı beklemekten vazgeçtim. Eğer gerçekten ait olduğum bir durak olursa, bundan emin olursam o koltuktan kalkacağım ve sonunda gün doğumunu ben de yakalayacağım ama o zamana kadar yolculuk edebilirim. O zaman hiç gelmeyebilir de... 

Böylelikle başımı eğdiğim yerden kaldırıyorum ve gökyüzündeki en parlak yıldıza dönüyorum. Dışımdan dilek tutuyorum, o dileğim beni ben yapıyor. Asıl olay bir yere varmak değil, yalnızca yolculuk etmek, gözlemlemek; bazen başını kaldırıp gökyüzündeki en parlak yıldıza bakmak, soğuk bir gecede gölgene bakıp gülümsemek... Benim için asıl olay bunlardan ibaret.

Hangi durakta ineceğimin bir önemi yok, yola çıksam yeter.

Burayı çokkkk özledim, buradaki yazarları çok özledim; umarım yine dost oluruz <3

Bugün gökyüzündeki en parlak yıldıza bakıp dışından bir dilek tutmaya ne dersin sevgili okur?

Ben bu yolu çok seviyorum.

-Çokkkçokkalpseniseviyorumlar <3