Akışta Sürüklenmek

 

Akışta Sürüklenmek

Hayatımın kontrolünü bıraktım. Annemin vefatından sonra artık çoğu şeyi bıraktım gibi. Suyun yüzeyine düşmüş bir yaprak parçası gibiyim. Nereye gittiğim ne yaptığım belli değil, sadece su beni sürüklüyor işte. Bazen güneş çıkıyor bazen yağmur yağıyor ben öylece dalgalarla ilerliyorum. Tutunmaya ihtiyacım olduğunda bana çarpan dalgalara tutunuyorum işte o derece akışta sürükleniyorum.

Annemin cenazesine giderken (cenazesine gittiğimi bilmiyordum) o otobüste yine de hissetmiştim, onunla yaşadığım tüm o anlar gözümün önünden geçmişti ve o an biliyordum işte, hayatımda hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Ben bile, karakterim, benliğim bile eskisi gibi olmayacaktı. Zaten kaybımın ardından ben “ben”likten çıktım. Bunun adı depersonalizasyon, sanki vücudumun dışarısından kendimi ve hayatımı izliyordum. 3 ay geçti artık dışardan izlemiyorum ama bu sefer kendi bedenimde hayatta sürükleniyorum. Benliğimi arıyorum, acımı yaşıyorum, onu özlüyorum, kendimi özlüyorum, kayboluyorum, korkuyorum, boşlukta düşüyorum ve asla yere düşmüyorum sonsuz bir boşlukta gibiyim, hız trenindeyim ama asla durmuyor, geceler ve sabahlar benim için en zor olan zaman dilimi oldu, sunumuma gidiyorum, ders çalışıyorum, tutunuyorum ama nasıl tutunuyorum ben de bilmiyorum.

Bazen okuduğum kitapta bir cümle beni tutuyor, bazen beslediğim bir kedi beni tutuyor, bazen yakın dostlarım, bazen ailem, bazen kaybettiğim benliğimin parçası uyanıp beni tutuyor. Sadece o yaprak gibi sürükleniyorum, mücadele de etmiyorum aslında ama düştüğümde dizlerim parçalansa bile ayağa kalkıyorum işte adım atmasam bile.

Günler nasıl geçecek diye düşünüyordum başlangıçta, günlerin nasıl geçtiğini anlamıyorum. Çünkü ben de bilmiyorum. Sadece akışta sürükleniyorum. Bazen üç ayımın bir kabus olmasını dileyerek uyuyorum ama gerçek değişmiyor.

Umarım sizde durumlar iyidir. Kendinize çok iyi bakın.

-Sevgilerimle