1 Temmuz 2023

 Temmuzun ilk günü...

Bu tarz ayın ilk günü yazılarından ilk kez yazıyorum. İlklerden hem çok korkuyorum hem de yeniliği temsil ettiği için çok seviyorum. Örneğin okulun ilk günü benim için hep zor geçer, ilk sınav hep en zorudur, ilk buluşma için endişelenirim. Bir yandan "ilkler" fobisi yaşarken bir yandan da ayın ilk günlerini hep bir başka severim. Yeni başlangıçlara inanıyorum çünkü. Tüm defterleri rafa kaldırıp yeni bir defterin ilk sayfasına akıtılan o mürekkebe inanıyorum. Yeni hikayelerin varlığı beni heyecanlandırıyor evet diğer hikayelerin sonu geliyor ama bir şeylerden vazgeçmeden de daha iyisini yaşayamayız. Evet, vazgeçmemiz gerekiyor; daha sihirli bir hikaye yazmak için.

Bugün temmuzun ilk günü ve ben hayatımda daha fazla yenilik için hazırım, ilk günden korkmuyorum. Bugün uzun zaman sonra keman çaldım(böyle çaldım yazdığıma bakmayın çok iyi değilim kendimi gazlamak için "çalıyorum" yüklemini kullanıyorum). Kendim için yaptığım en güzel aktivite belki de keman çalmak. İyi çalmıyorum, hatta babamın Titanik çaldığımda bu Karayip Korsanları müziği mi dediği zamandan beri başka insanlara da çalmıyorum :( Ama kendim için çalıyorum ve bu bana iyi geliyor. En son ne zaman kendim için bir şey yaptım bilmiyorum. İyi çalmasam bile kendime çalmak ruhumda hiç bilmediğim bir parçayı güzelleştiriyor. Belki bu yazı da senin için bir işarettir sevgili okur. Başkalarının izi olmadan bir yenilik yapmaya, kendin için "sadece kendin" bir şeyler yapmaya ne dersin? Bu kahve alıp kimsenin dikkat etmediği bir kafenin en köşesine yalnız başına çökmek de olabilir, sayfalarca yazmak da... Kendimiz için yapabileceğimiz binlerce seçenek var. 

Bu arada bu yazı da bolca öksürük krizi ve on gündür onlarca kez içtiğim nane limonla yazılmıştır. Lütfen iyileşeyim artık ;(

Umarım temmuz bize bolca yıldız tozu ve güzellik getirir! 

Bugün dinlediğim bir podcastte Mevlana'dan bir alıntı vardı, daha önce okumuşumdur fakat beni bugün ayrı etkiledi. Seninle de paylaşmak istiyorum. 

"Her şey üstüne gelip, seni dayanamayacağın bir noktaya getirdiğinde, sakın vazgeçme! Çünkü orası kaderinin değişeceği yerdir." 


Çokça sevgilerimle <3




Çokça kurumuş yaprak çıtırtısı, fazlaca çikolata parçacıkları, birazcık cadı süpürgesi ve azıcık da peri tozuyla harmanlandım. Instagram: rosyaninkutuphanesi

Yorumlar

  1. İlkay2 Temmuz 2023 00:27

    Bu yazın da diğer yazıların gibi çoook iyi geldi Roza <3 Seni okumayı gerçekten çok seviyorum. İyi ki yazıyorsun, lütfen hep yaz. Seni hiç dinlemedim ama buna gerek de yok. Lütfen keman çalmaya da devam et. Biliyor musun, keman çalmak benim çocukluk hayalimdi. Küçükken hadi bahanem vardı da, büyüyünce sorumluluk benden çıktı. Ailem gibi ben de üstüne düşmedim. Unuttum gitti. Ama sen şimdi keman çalıyorum deyince içimde canlanıverdi bu istek. O yüzden lütfen çalmaya devam et. Sanırım keman çalmayı öğrenmeye başlamam için geç. Ya da bilmiyorum, geç olmasa bile kendim bahane bulurdum muhtemelen. Onun yerine ukulele mi öğrensem diyorum. O da ruhuma yakın bir müzik aletiymiş gibi geliyor. Kimse için olmasa da kendim için. Kendim için bir şey yapmayı düşünmeyeli bile çok uzun zaman oldu. Kendim için yapıyorum diye düşündüğüm şeyler bile aslında bir ''yararı'' olsun diye yaptığım şeyler sanırım. Sanırım bu yüzden son aylarda çok sık hüzünleniyorum, hüzün bulutu hep peşimde. Neden bunu söyledim bilmiyorum. Ama silmeyeceğim bu kısmı. Çünkü, yine sanırım, birine söylemek istedim.
    Her neyse :) Kendine iyi bak. Çok sevgiler. <3

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Roza2 Temmuz 2023 12:03

      Sevgili İlkay, iyi ki bana yazıyorsun ve iyi ki varsın! Seninle birçok yönden benzediğimizi düşünüyorum bence ruhumuzun frekansı aynı şekilde çalışıyor <3 Bence keman çalmayı öğrenmen için geç değil ama ukulele de sana çok yakışır, ruhuna dokunuyorsa zaten mutlaka onu eline alman gerekiyor. Bence ilk adımı atmak hep en zor olan, bir kere denemeye başladın mı gerisinin geleceğinden eminim. Hüzün bulutlarının ardında hep güneşin olduğunu unutma, ne olursa olsun o hep orada var olmaya devam edecek; en büyük kasırgalarda bile. Bence birçok insan kendi için bir şeyler yapmayı bıraktı :( İyi keman çalmıyorum, duysan kulakların kanar muhtemelen ahahah ama kendim için yaptığım tek şey olarak düşündüğüm için önemli olan iyi ya da kötü çalmak değil galiba kendime çalmak... Hatta kötü çaldığım için başkalarına çalmak zorunda kalmamak daha da hoşuma gidiyor. Sanki keman çalarken sadece "ben" için o hiç bilmediğim parçam için çalıyorum. Başkalarının parmak izi olmadan bir şeyler yapmak, "mükemmellikten uzakta" bir şeyler yapmak iyi hissettiriyor. Bence sen farkında değilsin ama "kendin" için yaptığın birçok şeyin olduğuna eminim. Hatta bence blogun, yazıların da kendin için yaptığın ruhuna iyi gelen şeyler, hiç bırakma. Yazımı okuduğun için teşekkür ederim! Temmuzda ikimiz içinde bolca gün ışığı diliyorum. Sevgilerimle <33

      Sil
    2. İlkay2 Temmuz 2023 13:09

      Sen de iyi ki varsın. Kocaman sarıldım <3

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

En sevdiğim renk...

Resim
Merhabalar :) Bu yazımı çokkkk önceden yazmıştım taslaklarda kalmasını istemediğimden de paylaşmaya karar verdim. Kim bilir belki üç yıl önce yazdığım kelimeler tam şu an başka birinin ruhuna dokunur ve belki de buna ihtiyacı vardır. <3 Sevgilerimle.  En sevdiğim renk...  Ben kimim? Bu soru uzun zamandır aklımın her bir köşesinde ufak adımlar atıyor ve artık dans etmeye başladı, böylece de yaşam alanımı işgal edip onu izlememe neden oldu. Şu sıralar sadece 'ben kimim' sorusunun harflerinin zihnimde dansını izliyorum, Hepimizin hayalleri var. Doğumumuzdan şu günümüze kadar bize hep ulaşmayı istediğimiz şeyleri süslememiz onu daha istenilir kılmamız öğretildi. Çocukken bir oyuncak ya da uzaktan kumandayla çalışan bir arabanın peşinde koştuk ve sonra ne yazık ki büyüdük. Hayallerimiz değişti... Önce iyi not almanın, diğerleri-aile, arkadaşlar belki de öğretmen- tarafından takdir edilmenin yolunda yürüdük .Ama bunlar kendi isteğimizle peşinde koştuğumuz bir oyuncak bebek yahut u
Devamı

Ait hissedememek

 Merhabalar! Umarım iyisinizdir ve her şey yolundadır. Bu biraz his yazısı olacak, son dönemde yaşadığım kendimle ilgili bir iç hesaplaşma da diyebiliriz.  Uzun zamandır kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. İçimdeki bir parça kopup gitmiş gibi geliyor, bu parça da benim "aidiyet" duygumu da beraberinde götürmüş yerini kara deliğe bırakmış durumda. O parçayı doldurmaya çalışıyorum, hayatıma yeni insanları alıyorum ve orayı kapatmaya çalışıyorum. Hatta gerçekten duruma umutlu da yaklaşıyorum... Bazen bazı kişilerle, olaylarla, yenilikle tamamlanmış da hissediyorum. Ama işte sonra her şey tepetaklak oluyor, kara delik tüm parçaları yutuveriyor ve tüm sihir bozuluyor. Böylelikle ben bir parçası kayıp hatta o parça yerine içinde kara delik taşıyan, aidiyet duygusunu kaybetmiş, 23 yaşında bir genç kız oluveriyorum. Küçük tutkuların peşinden koşuyorum, belki o parçam bu sefer tamamlanır diye... Ama yok olmuyor. Hiçbir şekilde dışarıdan bulduğum bir parçayla orayı tamamlamam imkans
Devamı

İç Dökme (Çok da önemli olmayan bir yazıdır.)

 Açıkçası günlüğüme düzenli yazan birisiyim fakat burada birine karşı yazmak daha farklı geliyor ve bu sefer buraya yazmak istiyorum. Çünkü hastalanınca mızmız bir şımarığa dönüşüyorum ve kimsenin başını şişirmek istemem. Küçük bir nezle olmuşum sanırım, şu sıra salgın da var gibi görünüyor. Kolumu kıpırdatmak hatta klavyedeki tuşlara basmak bile zor geliyor. Boğazım cayır cayır yanıyor ve sürekli öksürüyorum ve tüm bunların hepsi bir gecede oldu. Doktor covidin kalktığını dile getirirken yine de şüpheye düşmemek elde değil; hele ki 10 gün boyunca evden kesinlikle çıkmamamı tembihlemesiyle bir tık gerildim. Ama önemli değil kendimle kalmayı, odamda takılmayı ve zihnimin derinliklerine dalmayı da bir başka seviyorum ben.  Ne demiştim ben başta? Evet, ailemin başını şişirip mızmızlanmamak için buraya yazıyorum. Çünkü bedensel olarak hassas bir yapım var ve acı eşiğim çok düşük. Burada yazmak güzel, karşımda gerçekten biri varmış ve beni anlıyormuş; dediklerimi gerçekten dinliyormuş gibi
Devamı