Roza'nın Kütüphanesi

  Sanki uzun zamandır birini, bir olayı, bir değişimi bekliyormuşum gibi hissediyorum. Belki kendi derimi değiştirmek için bu dönüşümü erteliyordum ya da güvenli kozamı bırakmak istemiyordum ve bu yüzden olduğum yerde beklemeye devam ediyordum. Ama artık beklemek bana zarar veriyor. Artık kimseyi beklemiyorum, olayı, durumu ya da gelmeyecek birini. Hatta yalnızca ilerlemiyorum da gitmesi gereken kişileri, olayları ve durumları uğurluyorum el sallayarak. Çünkü artık birbirimizin hikayesine ait değiliz. Belki de hiç ait değildik ama birbirimize öğreteceğimiz deneyimlerimiz, yaşamamız gereken olaylarımız, dönüm noktalarımız vardı.  Kimseyi beklemediğim gibi geçmişi de artık beklemiyorum. Bir insan sadece geleceği beklemezmiş bu yaz bana bunu kanıtladı. Ben geçmişi de bekliyormuşum meğer, umutsuzca o geçmişe el sallamadan kolundan tuttuğum gibi yanımda kalmasını sağlamaya çalışıyordum. Geleceği beklediğim gibi geçmişin de tekrarlanmasını bekliyormuşum. Şimdiyse biraz daha farklı.....

  En sevdiğim mor battaniyeme sarılmış bir halde yüzümde bir gülümsemeyle yazıyorum. Hiçbir zaman tam olarak en sevdiğim mevsimi bulamadım fakat bu sene artık hangisi olduğunu bilmenin mutluluğunu yaşıyorum. Sonbaharın gelişiyle ruhum sanki tekrardan uyanışa geçmiş gibi hissediyorum. Yazın gürültüsü ve neşesi yerini dinginliğe ve huzura bırakırken sessizliğin ve soğuyan havanın keyfini çıkarır bir vaziyetteyim. Sonbaharın yaprakları gibi ruhumda huzurlu bir şekilde içimde bir yerlere (daha çok kalbime yakın bir yere) düşüveriyor. Bugün 23 Eylül 2024 ve her zaman başlangıçlara inanan birisi olmuşumdur. Geceyle gündüzün eşitleniyor olduğu bugün de ben de temiz bir sayfa açıyorum. Geride kalan hikayeler, yaşadığım kırgınlıklar hepsi içimden dökülüveriyor ve ardımda bırakıyorum. İlerliyorum. Yenileniyorum. Var olmam için bir sonbahar yaprağına dönüşüyorum ve dallarımdan kopuveriyorum. Ben sonbaharı çok seviyorum, hüzünlü ve işte tam da bu yüzden çok güzel, tıpkı benim gibi, senin gibi....

Hayatımın suyun üstünde yüzüyormuşum gibi hissettiğim bir döneminden geçiyorum. Sırtüstü uzanmışım, denizde hiç dalga yok ve gün batımının ışıltısı göz kapaklarıma vuruyor.  Durağan ama huzurluyum, dışarıda yoğun bir kalabalık ve gürültü varken içsel bir huzur arayışındayım da denilebilir. Sanki tüm o sesleri kapatmışım ve suyun derinlerine dalmışım, kulaklarımda o uğultu var fakat ben sadece yüzüyorum. Yıldızları izliyorum, hatta o kadar çok izledim ki bu yaz yıldızları sanki bana uygun ışıldıyorlarmış gibi geliyor artık. Kötü hissettiğimde bazen beni mutlu etmek için daha fazla oradalar, onlara bakıp gülümsüyorum ve ışıkları beni güvenilir bir arkadaşın kucaklaması gibi sarıveriyor.  Dışarıdaki kaosu, gürültüyü bırakmak da zor oluyor bazen... Fakat yine de deniyorum. Gürültü beni rahatsız ettiğinde de sırtüstü uzandığım denizde en derinlere dalıveriyorum. Nefesim yettiğince bu sefer de suyun içinde huzurluyum, belki 15 saniye kadar. İnsanı yaşamda tutacak 15 saniye kadar ama...

 Nereden başlayacağımı bilemeden sadece yazmak istedim. Bloga ne zaman dönmek istesem bu tam bir dönüş olmadı belki de bu benim hayatımın farklı bir sezonuna geçmemden kaynaklı bilmiyorum. Burada yazmayı özlediğimi biliyorum sadece.  Yanlışlıklarımızı ve doğruluklarımızı topladığımızda hangisi diğerini götürür? Bence bazen doğrular da yanlışları götürebiliyor. Hayatımın bazı anlarında yanlışlık olduğunu bildiğim halde o yanlışlığa bilinçli olarak devam ettiğim oldu. Bu durumun yanlışlık ve doğruluk olarak keskin bir biçimde ayrılamayacağını öğrendim. Bence sadece insanız, griyiz, bazen yeterliyiz, bazen yetersiziz. Bazen hiç yapmadığımız kadar yanlışlık yapıyoruz ama bunun sonucunda yaptığımız doğrular bunu silebiliyor.  Muhtemelen sonsuz sayıda yanlışlığı bilinçli olarak yapmışımdır ama muhtemelen o yanlışlık içinden sonsuz sayıda yeni doğrular çıkarmıştır. Yanlışlıklarımı ve doğruluklarımı kabul ediyorum. Sen de etmeye ne dersin? Beni okuduğun için teşekkür ederim. Sayf...