Nehirler Durmaz
Merhabalar! Umarım iyisinizdir.
Ben biraz hayatımı tekrar sorgulama dönemine girmiş gibi hissediyorum -ne zaman o dönemden çıktım ki zaten- ama bu ne umutsuz ne de umutlu bir sorgulama. Sadece öylece bu yıl yaşadıklarım, hayatımdaki insanlar, hayatımdan çıkanlar tüm bunların hepsinin yükünü taşıdığım bir dönem. Yılın sonuna yaklaştığımız zamanlar ve 2025’in tüm ağırlığı omuzlarıma çöküverdi sanırım. Altında kalmamak da birazcık zor ama deniyorum.
Şu an tren yolculuğundayım, yolculukları her zaman çok sevdim kendi iç dünyama gömülmek ve düşünmek için harika bir fırsat gibi geliyor. Benim için uzun ya da zorlu değil de hep keyifli geçiyor. Dışarıda hava yağışlı ve yağmurlu havalara bayılıyorum, hüzünlü olan her şey benim ruhumu besliyor ve yağmurlar da hüzünlü geliyor. Konfor alanımdan çıkmak benim için çok zor ama yolculuklar beni hep besliyor bu nedenle biraz daha kendimi belki bu konuda sınarım, bilemiyorum. Yağmur damlaları camdan süzülüyor şu an ve böyle ruhumda bir yerlere düşüveriyor, ruhumun hüzünlü parçasına sanırım en çok.
Dün notlarımda gezinirken “beni mutlu eden o şeyler” listeme denk geldim. Bir dönem beni gerçekten her şey mutlu edebiliyormuş, tüm o küçük şeyler bana haz veriyormuş. Şimdiyse doyumsuz biriymişim gibi hissediyorum, mutlu olmam için olağanüstü olayların olması gerekiyormuş gibi geliyor belki de sürecimle ilgilidir bilemiyorum. Ama o umut dolu günlerimi, eski kişiliğimi özlüyorum. Sanki peri tozları üzerimden gidivermiş gibi geliyor. Listemde gördüğüm bir kelime de beni düşündürdü dün açıkçası: “vazgeçebilmek”
Vazgeçebilmek, beni mutlu ediyormuş. Şu ansa vazgeçebilmek benim için o kadar zor ki… Sanırım artık ufacık bir şeylerden vazgeçmeye bile tahammülüm yok ama düşününce kaybetmek ve vazgeçmek farklı iki kelime. Oysa ki ben şu sıra vazgeçmekle kaybetmeyi aynı değerlendiriyorum, o nedenle çok zorlanıyorum. Vazgeçmek özgürleştiriyor, kaybetmek boşluk hissini getiriyor. Sanki ikisi de aynı anlama sahip gibi ama değiller, bunun ayrımını zihnim yapamıyor, zorlanıyor o nedenle önceden “vazgeçebilmek” beni mutlu ederken, şimdi bana boşluk hissini getiriyor. Sanırım tutunmak isteyen bir insan için bir şeylerden vazgeçmek daha zorluymuş.
Genel içimden geçenleri dökmek istedim, biraz karışık bir yazı oldu. Yolculukta dinlediğim bir şarkı var, sana da önereceğim. Bayadır dinlemiyordum ama iyi hissettirdi. İhtiyacım varmış…
“Oysa sen bir nehirsin ve nehirler durmaz.”
Aşağıya beni mutlu eden o şeylerin listesini koyacağım, belki umut verir bana da. Seni mutlu eden o şeyler neler peki?? Cevaplarını bekliyor olacağım.
Beni mutlu eden o şeyler:
•Gün batımını izlemek
•Kelebekler
•Peri kanatları
•Kahvenin üstündeki köpük
•Sonbahar yaprakları
•Kitap sayfalarına dokunduğumda parmaklarımda kalan o garip his
•Kemanımın telleri nedeniyle nasırlaşan parmak uçların
•Oje sürmek
•Kediler
•Frambuazlı kek yemek
•Erik yemek
•Yağmuru izlemek
•Günlüğüme yazmak
•Yolda olmak
•Topuklu ayakkabılar
•Yumoş lilyumun kokusu
•Yazı yazmak
•Ders çalışmak
•Vazgeçebilmek
-Çokça sevgilerimle…
Umarım vazgeçebiliriz.
Yorumlar
Yorum Gönder