İç Dökme (Çok da önemli olmayan bir yazıdır.)

 Açıkçası günlüğüme düzenli yazan birisiyim fakat burada birine karşı yazmak daha farklı geliyor ve bu sefer buraya yazmak istiyorum. Çünkü hastalanınca mızmız bir şımarığa dönüşüyorum ve kimsenin başını şişirmek istemem. Küçük bir nezle olmuşum sanırım, şu sıra salgın da var gibi görünüyor. Kolumu kıpırdatmak hatta klavyedeki tuşlara basmak bile zor geliyor. Boğazım cayır cayır yanıyor ve sürekli öksürüyorum ve tüm bunların hepsi bir gecede oldu. Doktor covidin kalktığını dile getirirken yine de şüpheye düşmemek elde değil; hele ki 10 gün boyunca evden kesinlikle çıkmamamı tembihlemesiyle bir tık gerildim. Ama önemli değil kendimle kalmayı, odamda takılmayı ve zihnimin derinliklerine dalmayı da bir başka seviyorum ben. 

Ne demiştim ben başta? Evet, ailemin başını şişirip mızmızlanmamak için buraya yazıyorum. Çünkü bedensel olarak hassas bir yapım var ve acı eşiğim çok düşük. Burada yazmak güzel, karşımda gerçekten biri varmış ve beni anlıyormuş; dediklerimi gerçekten dinliyormuş gibi geliyor. Hatta "dinliyormuş gibi gözükmek" için değil gerçekten dinliyormuş gibi. Bu yazıyı kim okur bilmiyorum; belki de hiç kimse okumaz ama birinin "sadece birisinin" okuması ihtimali bile bana iyi geliyor. 

Bu hastalık anlarında sürekli mızmızlandığımı yazmıştım. Daha duygusal hissedip daha da ağlıyorum maalesef. Çevremdeki her şeyi sorgulayıp tüm her şeyi kafamda tekrar kuruyorum. Arkadaşlık ilişkileri, ikili ilişki denklemi... Hatta bazen en kötü yanlarını kendi gözümde büyütüp daha da çok ağlamaya başlıyorum. Sonra işte gözüm bir yere dalıyor o ağlamanın ardından gelen rahatlamayla hissiyle birlikte. Anılar kavanozuma bakıp bana huzur verecek küçük anıları çıkarıyorum. Büyük maddi olaylar olmuyor bunlar, çok büyük olaylar da olmuyor. Küçük, anlık bana iyi gelen, çok güldüğüm değil de huzurlu bir gülümsemenin yüzümü kapladığı anlarım güzel bir yaz mevsiminin ılık tatlı bir gününde esen bir meltem gibi düşüveriyor zihnime öylece. 

Mesela ilkokulda anneannem uyuzluk yapıp yemediğim yemeklerden birini yaptığı zaman beni pizza yemeye götürmesi çıkıyor kavanozdan. Bana hiç kızmadan elimden tutup şu an elbette kapanmış olan Pizza Pizza'ya götürmesi aklıma geliyor. İncilipınar Parkının tam karşısındaydı Pizza Pizza ve yan tarafında bomboş olan papatyalarla çevrili bir arsa vardı (şu an papatyalardan da iz yok, oraya bina diktiler ve evet Pizza Pizza kapanalı seneler oldu bu kelimeleri yazmak bile kalbimi acıttı değişim beni üzüyor özellikle de oranın değişimi). İşte çok güzel aşırı sıcağın olmadığı hafif bir meltemin melodi gibi bize eşlik ettiği bir yaz günü, anneannemin elini sıkıca tutarken o papatyaların arasında pizza yerdik. 23 yıllık yaşamımda en güzel anlarımın o papatyaların arasında anneannemle pizza yediğim zamanlar olduğunu duysan şaşırır mısın? Öyle ama... Ya da yine küçükken çok ateşli hasta olduğum bir günün gecesinde babamın bana aldığı Buz Devrinin yeni filmini ateş nedeniyle belli belirsiz izlediğim anlar... Öyle küçük, ufak, huzurlu anlar hayatımın temelini oluşturuyor işte. 

Yoğun hissetmek çok yorucu ama maalesef ki her şeyi en dibine kadar ve zirvesine kadar yaşayan birisiyim. Mızmızlanacak kimsem yok açıkçası ve ben de blog sayfama mızmızlanayım dedim; kelimeler sağ olsunlar bana sarıldılar. Onlara teşekkür ederim. Şu an bunu okuyan "birisi" (umarım bir kişi vardır) sana da teşekkür ederim beni dinlediğin hatta sadece dinlemeyip anladığın için de.

Gözyaşları içinde çokça sevgilerimle <3