Mükemmel miyiz gerçekten?

 

Mükemmel miyiz gerçekten?

Hayatım boyunca hep mükemmel olmalıymışım gibi davrandım. En iyisi olmaya çalıştım, her şeyi sınırında yaptım; ben insanları bile ölçülü sevdim sevmemek için bazen kendimi sınırladım. Kimseyi hiçbir zaman kendimden daha çok sevmedim, kimseye tam olarak bağlanmadım. Hiç aşık da olmadım. Hatta hoşlandığım çocuklardan kaçtım, kaçarsam üzülmem ve her şey aynı devam eder gibi geliyordu. Konfor alanımdan çıkmak beni o kadar korkutuyordu ki ailem konsere gitmeme izin vermediğinde içimde küçük bir parçam bunun için rahatlıyordu. Sınırlarım beni güçlü yapıyor diye düşünüyordum. Hedef: Sınır koymak ve uzaklaşmak. Ödül: Hiç üzülmemek, kimseye beni kırma şansını vermemek. Şu anda da zaman zaman bu değişmiyor, hala daha görünürde bu yanımı fark etsem bile bunun önüne geçemediğim oluyor. Ya birisi beni gerçekten üzerse? Çünkü bu şansı kimseye vermedim ve nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama bunu denemezsem de kalbim taştan olmaya devam edecek. Ben mükemmel olmaya çalışmaktan yoruldum. 

 O kadar çok mükemmel olmaya çalıştım ki kendi kendimi bir kafese hapsettim. O kafesi kırmayı hiç denemedim hatta o kafesi süsledim; yine en iyisi en doğru olanı, en mükemmeli olmaya çalıştım. Sonra çevremdeki insanları izledikçe bir şeylerin yanlış olduğunu fark ettim. Önemsiz bir günde ben kocaman bir hapishanede olduğumu anladım; mutluluk, mükemmellik dolu ışıltılı pembeye boyanmış bir hapishane. Mükemmel değilim sevgili okur, tek bir parçam bile mükemmel değil. Sen de değilsin… Ben kendimden o kadar çok kaçtım ki  o kadar çok gülmeye, mutlu olmaya, insanlara kibar davranmaya kendimi koşulladım ki o pembe kafesin örümcek ağlarıyla kaplı olduğunu yeni fark ediyorum. O örümcek ağları her geçen gün daha da büyüyor; pembe boya paslanıyor. Ben kafesten çıkmaya çabalamıyorum ama öylece kafesimin değişimini izliyorum. Bilmiyorum belki de kabulleniyorum. Değişimi kabulleniyorum. O hayali mükemmellik baloncuğumda çok mutluydum; şimdiyse her nefesim bana batıyor. Ama önceki sahteliktense bu acı, tüm gerçeklik için ufak bir bedel gibi. Gerçeklerinle yüzleştin mi?

Biz kusurlu varlıklarız ve bu birçok kusursuzluktan daha özel. Tüm o kusurların, yaraların, yanlışların seni sen yapıyor; kafesi kabullenme vakti gelmedi mi sence de? En güzel eserler hep kusurlu olanlar. Bence biz güzeliz. Kusurlu ve bu yüzden daha da güzel…

Mükemmel değilsin ve işte tam da bu yüzden sen çok güzelsin.

Sevgilerimle

Çokça kurumuş yaprak çıtırtısı, fazlaca çikolata parçacıkları, birazcık cadı süpürgesi ve azıcık da peri tozuyla harmanlandım. Instagram: rosyaninkutuphanesi

Yorumlar

  1. Sude 20 Haziran 2023 16:23

    Hayat bu. Hiç kimse mükemmel değil ama herkes çok özel. Farklılıklarımızla, hastalarımızla, zayıf yanlarimizla da çok özeliz, çok güzeliz. Hepimiz biriciğiz.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Roza20 Haziran 2023 22:07

      Harika bir yorum olmuş... Tam olarak özetlediniz <3

      Sil
  2. İlkay21 Haziran 2023 01:27

    O kafeste boğulan biri olarak bildiriyorum... :)) Malesef böyle oluyor. Malesef diyorum ama bir şeyleri demek ki bu yolda ilerleyerek öğreniyoruz biz de. Her şey zıtlıklarla var. Önce mükemmel olabiliriz sanıyoruz, bunun için çabalıyoruz. Sonra mükemmel olduk sanıyoruz veya az daha kaldı diyerek kendimizi daha da boğuyoruz. Sonra peki? Sonrası boşluk. Öncesi de boşluk aslında da, öncesinde boşlukta yaşadığını anlamıyor insan. Kendini mükemmellik yalanına kaptırıyor çünkü.
    Bu arada yeni bir blog açtım Roza. Kağıttan Dünyam yok artık. Bunu da söyleyim barim gelmişken. :)
    Kendine iyi bak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Roza21 Haziran 2023 11:49

      Sevgili İlkay, senin yorumunu okumak beni ne kadar mutlu etti tahmin bile edemezsin. Bloga döndüğüm anda ilk senin sayfanı aradım fakat bulamayınca boşluğa düşmüş gibi hissettim, kelimelerin benimle hep bağ kurardı ve bunu kaybetmek beni çok üzdü. Hatta instagramdan sana ulaşmayı düşündüm fakat sanırım hesabını dondurmuşsun ya da silmişsin ;( Açıkçası sana bir şey olduğunu düşünüp endişelendim... Bazen yeni bir başlangıç için önceki defterleri rafa kaldırmak gerekebilir; yeni defterinin sana uğur, umut ve ışıltı getireceğinden eminim. Kelimelerini çokkk özledim, birilerinin ruhuna dokunduğundan emin olabilirsin. Hemen sayfanı takibe alıyorum. Sevgilerimle <3333

      Sil
    2. İlkay21 Haziran 2023 19:29

      Evet kısa bir süreliğine hesabımı dondurmuştum ama baktım gündemden falan da uzak kalıyorum yeniden açtım. Yeni bir bookstagram hesabı da açtım bu arada, neptunlucadi ismi. Bu şekilde sıfırdan başlıyorum :) Evet bir anda her yerden kayboldum. Ama ne gariptir ki tam da bu sürecin sonunda bloğa döndüm. Benim için ittirici bir güç oldu sanırım. Blogda bir yazı yazdıktan sonra bile yaratıcılığım artıyor gibi hissettim. İlham perilerim benimlelermiş meğersem :) Güzel yorumun için çok ama çok teşekkür ederim. Yazdıklarımda kendinden bir şeyler bulabilmiş olman benim için çok özel bir şey. Özel ve güzel hissettiren bir şey. Çok sevgiler benden de sana <3

      Sil
  3. Yüreğimin İklimi21 Haziran 2023 20:39

    Bence kendini kafese kapatman yanlış, dışında olacaksin, mücadele edeceksin ki kişiliğin gelişsin.
    Lütfen mücadele yolunu seçiniz arkadaşım...

    YanıtlaSil
  4. deeptone22 Haziran 2023 21:32

    aman sal gitsin gevşe rahatlaa :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

En sevdiğim renk...

Resim
Merhabalar :) Bu yazımı çokkkk önceden yazmıştım taslaklarda kalmasını istemediğimden de paylaşmaya karar verdim. Kim bilir belki üç yıl önce yazdığım kelimeler tam şu an başka birinin ruhuna dokunur ve belki de buna ihtiyacı vardır. <3 Sevgilerimle.  En sevdiğim renk...  Ben kimim? Bu soru uzun zamandır aklımın her bir köşesinde ufak adımlar atıyor ve artık dans etmeye başladı, böylece de yaşam alanımı işgal edip onu izlememe neden oldu. Şu sıralar sadece 'ben kimim' sorusunun harflerinin zihnimde dansını izliyorum, Hepimizin hayalleri var. Doğumumuzdan şu günümüze kadar bize hep ulaşmayı istediğimiz şeyleri süslememiz onu daha istenilir kılmamız öğretildi. Çocukken bir oyuncak ya da uzaktan kumandayla çalışan bir arabanın peşinde koştuk ve sonra ne yazık ki büyüdük. Hayallerimiz değişti... Önce iyi not almanın, diğerleri-aile, arkadaşlar belki de öğretmen- tarafından takdir edilmenin yolunda yürüdük .Ama bunlar kendi isteğimizle peşinde koştuğumuz bir oyuncak bebek yahut u
Devamı

Ait hissedememek

 Merhabalar! Umarım iyisinizdir ve her şey yolundadır. Bu biraz his yazısı olacak, son dönemde yaşadığım kendimle ilgili bir iç hesaplaşma da diyebiliriz.  Uzun zamandır kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. İçimdeki bir parça kopup gitmiş gibi geliyor, bu parça da benim "aidiyet" duygumu da beraberinde götürmüş yerini kara deliğe bırakmış durumda. O parçayı doldurmaya çalışıyorum, hayatıma yeni insanları alıyorum ve orayı kapatmaya çalışıyorum. Hatta gerçekten duruma umutlu da yaklaşıyorum... Bazen bazı kişilerle, olaylarla, yenilikle tamamlanmış da hissediyorum. Ama işte sonra her şey tepetaklak oluyor, kara delik tüm parçaları yutuveriyor ve tüm sihir bozuluyor. Böylelikle ben bir parçası kayıp hatta o parça yerine içinde kara delik taşıyan, aidiyet duygusunu kaybetmiş, 23 yaşında bir genç kız oluveriyorum. Küçük tutkuların peşinden koşuyorum, belki o parçam bu sefer tamamlanır diye... Ama yok olmuyor. Hiçbir şekilde dışarıdan bulduğum bir parçayla orayı tamamlamam imkans
Devamı

İç Dökme (Çok da önemli olmayan bir yazıdır.)

 Açıkçası günlüğüme düzenli yazan birisiyim fakat burada birine karşı yazmak daha farklı geliyor ve bu sefer buraya yazmak istiyorum. Çünkü hastalanınca mızmız bir şımarığa dönüşüyorum ve kimsenin başını şişirmek istemem. Küçük bir nezle olmuşum sanırım, şu sıra salgın da var gibi görünüyor. Kolumu kıpırdatmak hatta klavyedeki tuşlara basmak bile zor geliyor. Boğazım cayır cayır yanıyor ve sürekli öksürüyorum ve tüm bunların hepsi bir gecede oldu. Doktor covidin kalktığını dile getirirken yine de şüpheye düşmemek elde değil; hele ki 10 gün boyunca evden kesinlikle çıkmamamı tembihlemesiyle bir tık gerildim. Ama önemli değil kendimle kalmayı, odamda takılmayı ve zihnimin derinliklerine dalmayı da bir başka seviyorum ben.  Ne demiştim ben başta? Evet, ailemin başını şişirip mızmızlanmamak için buraya yazıyorum. Çünkü bedensel olarak hassas bir yapım var ve acı eşiğim çok düşük. Burada yazmak güzel, karşımda gerçekten biri varmış ve beni anlıyormuş; dediklerimi gerçekten dinliyormuş gibi
Devamı