O kemanı çalmaya devam et.

 


Sürüklenmek...

Uzun zamandır sürükleniyormuşum gibi geliyor. 

Ben ölümden korkuyorum sevgili okur. Olay belki de ölüm değil tam olarak yaşayamamaktır bilmiyorum. Ya yeterince çok yaşamadan, arkamda bir iz bırakmadan şu koca dünyaya ufacık katkım olmadan gidersem. Kimse bir gün hatırlamazsa beni ya? Mezarıma beyaz ya da mavi güller koymaya bir gün kimse gelmezse... Ya da bunu sevdiğim bile kimsenin aklına gelmezse. 

Tüm bu korku beni kendimden çıkarıyor. Benliğim sürükleniyor, yaşayamamaktan o kadar çok korkuyorum ki her gün "çok" yaşamaya çalışıyorum ama bazen çok yaşamak asıl yeterli olmayanmış. Ben ne kadar çok yaşarsam kendimden de o kadar "hiç" oluyorum. 

Olay çok ya da hiç yaşamak değil. Yalnızca yaşamak... Tüm acılara rağmen yaşamak. Kimsenin seni hatırlamayacağı gerçeğini kabullenip yaşamak. Bence küçük de olsa dünyaya iz bırakmışızdır. Bu yetmez mi bize? Mavi ya da beyaz gülleri kimse hatırlamasın, biz kendimize alalım yetmez mi? Biz kendimize yetmez miyiz? İşte uzun zamandır bunları sorgulama döneminden geçiyorum. Yaşanan stres, olaylar her şey kocaman bir kaostaymışız gibi hissettiriyor, biz de o kaosta gemi batarken keman çalan sanatçılara benziyoruz. Her şey yok oluyor fakat çalmaya devam ediyoruz eğer bırakırsak işte o zaman asıl kıyamet kopacak. O kemanı çalmaya devam et, sevgili okur... 


Çokça öpücük kalpler çiçekler

-Sevgilerimle

Çokça kurumuş yaprak çıtırtısı, fazlaca çikolata parçacıkları, birazcık cadı süpürgesi ve azıcık da peri tozuyla harmanlandım. Instagram: rosyaninkutuphanesi

Yorumlar

  1. duygu özkan17 Haziran 2023 22:10

    Zaman zaman hepimiz bu çıkmaza giriyoruzdur. Bana iyi gelen yazmak, hayalini kurduğum şeyleri karakterler üzerinden yaşamak belki de... :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

En sevdiğim renk...

Resim
Merhabalar :) Bu yazımı çokkkk önceden yazmıştım taslaklarda kalmasını istemediğimden de paylaşmaya karar verdim. Kim bilir belki üç yıl önce yazdığım kelimeler tam şu an başka birinin ruhuna dokunur ve belki de buna ihtiyacı vardır. <3 Sevgilerimle.  En sevdiğim renk...  Ben kimim? Bu soru uzun zamandır aklımın her bir köşesinde ufak adımlar atıyor ve artık dans etmeye başladı, böylece de yaşam alanımı işgal edip onu izlememe neden oldu. Şu sıralar sadece 'ben kimim' sorusunun harflerinin zihnimde dansını izliyorum, Hepimizin hayalleri var. Doğumumuzdan şu günümüze kadar bize hep ulaşmayı istediğimiz şeyleri süslememiz onu daha istenilir kılmamız öğretildi. Çocukken bir oyuncak ya da uzaktan kumandayla çalışan bir arabanın peşinde koştuk ve sonra ne yazık ki büyüdük. Hayallerimiz değişti... Önce iyi not almanın, diğerleri-aile, arkadaşlar belki de öğretmen- tarafından takdir edilmenin yolunda yürüdük .Ama bunlar kendi isteğimizle peşinde koştuğumuz bir oyuncak bebek yahut u
Devamı

Ait hissedememek

 Merhabalar! Umarım iyisinizdir ve her şey yolundadır. Bu biraz his yazısı olacak, son dönemde yaşadığım kendimle ilgili bir iç hesaplaşma da diyebiliriz.  Uzun zamandır kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. İçimdeki bir parça kopup gitmiş gibi geliyor, bu parça da benim "aidiyet" duygumu da beraberinde götürmüş yerini kara deliğe bırakmış durumda. O parçayı doldurmaya çalışıyorum, hayatıma yeni insanları alıyorum ve orayı kapatmaya çalışıyorum. Hatta gerçekten duruma umutlu da yaklaşıyorum... Bazen bazı kişilerle, olaylarla, yenilikle tamamlanmış da hissediyorum. Ama işte sonra her şey tepetaklak oluyor, kara delik tüm parçaları yutuveriyor ve tüm sihir bozuluyor. Böylelikle ben bir parçası kayıp hatta o parça yerine içinde kara delik taşıyan, aidiyet duygusunu kaybetmiş, 23 yaşında bir genç kız oluveriyorum. Küçük tutkuların peşinden koşuyorum, belki o parçam bu sefer tamamlanır diye... Ama yok olmuyor. Hiçbir şekilde dışarıdan bulduğum bir parçayla orayı tamamlamam imkans
Devamı

İç Dökme (Çok da önemli olmayan bir yazıdır.)

 Açıkçası günlüğüme düzenli yazan birisiyim fakat burada birine karşı yazmak daha farklı geliyor ve bu sefer buraya yazmak istiyorum. Çünkü hastalanınca mızmız bir şımarığa dönüşüyorum ve kimsenin başını şişirmek istemem. Küçük bir nezle olmuşum sanırım, şu sıra salgın da var gibi görünüyor. Kolumu kıpırdatmak hatta klavyedeki tuşlara basmak bile zor geliyor. Boğazım cayır cayır yanıyor ve sürekli öksürüyorum ve tüm bunların hepsi bir gecede oldu. Doktor covidin kalktığını dile getirirken yine de şüpheye düşmemek elde değil; hele ki 10 gün boyunca evden kesinlikle çıkmamamı tembihlemesiyle bir tık gerildim. Ama önemli değil kendimle kalmayı, odamda takılmayı ve zihnimin derinliklerine dalmayı da bir başka seviyorum ben.  Ne demiştim ben başta? Evet, ailemin başını şişirip mızmızlanmamak için buraya yazıyorum. Çünkü bedensel olarak hassas bir yapım var ve acı eşiğim çok düşük. Burada yazmak güzel, karşımda gerçekten biri varmış ve beni anlıyormuş; dediklerimi gerçekten dinliyormuş gibi
Devamı