İz

 

İz

İnsan ne için yaşar? Kıyamete tanık olmak, yıkımı bir ekran karşısında öylece izlemek, acıları dinlemek için mi? Doğduğumuz ilk andan beri bir şeyler üretiyoruz, somut olarak kalıcı ögeler bırakıyoruz, ürüyoruz; geriye bizden bir şeyler kalması için mi? Bunca acı ve yıkım unutulmamak için mi? Peki o acı varken Sylvia Plath’in sessizliğin sessizliği değil kendi sessizliğimdi cümlesini hatırladın mı?

Hepimiz bir iz bırakmak istiyoruz, unutulmanın kabusunu içimizde bir konuk gibi taşıyoruz. Peki kimsen olmasa bile geçen gün sevdiğin kedi, sürekli yukarı baktığında sana kollarını açan gökyüzü, korkarak yürüdüğün o sokaklar... Onlar da seni unutacak mı? Hiç kimse hatırlamasa da onlar asla unutmayacak. 

Sen kocaman bir iz bıraktın, seni hiç unutmayacağım.

Çokça kurumuş yaprak çıtırtısı, fazlaca çikolata parçacıkları, birazcık cadı süpürgesi ve azıcık da peri tozuyla harmanlandım. Instagram: rosyaninkutuphanesi

Yorumlar

  1. Roza22 Haziran 2023 21:29

    Sevgili İlkay, senin "düşünmeden düşünme" olayını benim de yaptığımı fark etmemi sağladın :) Galiba biz istemesek bile düşünceler uçuşuyor yakalayabildiklerimizi düşündüklerimiz sayıyoruz. "Sonra hiçbir şeyin aslında önemli olmadığını anlarız, sonra her şeyin önemli olduğunu." Hiçbir şeyin bazen her şey olması; her şeyin hiçbir şey olması bu o kadar tanıdık karmaşık hisler yumağı ki benim için. Çok güzel bir yorum olmuş, okurken daha da sorguladım. Mutlaka bu konu hakkında yazmalısın merakla bekliyor olacağım. Teşekkür ederim güzel kelimelerin için. Çokkkçok sevgilerimle <3

    YanıtlaSil
  2. İlkay23 Haziran 2023 12:47

    Yanıtının bildirimini görünce yazını bir kez daha okudum. Çok da iyi geldi. Dün de iyi gelmişti aslında. Yine düşüncelerimin içinde kaybolmuşum ve belki de biraz karamsar bir taraftan bakarak düşündüklerimi açıklamışım. Ama yazında özellikle de ikinci paragraf yüreğimi ferahlattı. Bazen tek başına olsak da, yalnız değiliz sanırım. Değil mi? Tatlı bir kedi, masmavi bir gökyüzü ve işte bu güzel yazıyı yazan blog yazarı; hepsi buradaymış :)

    YanıtlaSil
  3. Roza23 Haziran 2023 17:12

    Yaaaaa <3 Bunlar bize çokça yeter. Çok da değil "çokça" yeter!

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

En sevdiğim renk...

Resim
Merhabalar :) Bu yazımı çokkkk önceden yazmıştım taslaklarda kalmasını istemediğimden de paylaşmaya karar verdim. Kim bilir belki üç yıl önce yazdığım kelimeler tam şu an başka birinin ruhuna dokunur ve belki de buna ihtiyacı vardır. <3 Sevgilerimle.  En sevdiğim renk...  Ben kimim? Bu soru uzun zamandır aklımın her bir köşesinde ufak adımlar atıyor ve artık dans etmeye başladı, böylece de yaşam alanımı işgal edip onu izlememe neden oldu. Şu sıralar sadece 'ben kimim' sorusunun harflerinin zihnimde dansını izliyorum, Hepimizin hayalleri var. Doğumumuzdan şu günümüze kadar bize hep ulaşmayı istediğimiz şeyleri süslememiz onu daha istenilir kılmamız öğretildi. Çocukken bir oyuncak ya da uzaktan kumandayla çalışan bir arabanın peşinde koştuk ve sonra ne yazık ki büyüdük. Hayallerimiz değişti... Önce iyi not almanın, diğerleri-aile, arkadaşlar belki de öğretmen- tarafından takdir edilmenin yolunda yürüdük .Ama bunlar kendi isteğimizle peşinde koştuğumuz bir oyuncak bebek yahut u
Devamı

Ait hissedememek

 Merhabalar! Umarım iyisinizdir ve her şey yolundadır. Bu biraz his yazısı olacak, son dönemde yaşadığım kendimle ilgili bir iç hesaplaşma da diyebiliriz.  Uzun zamandır kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. İçimdeki bir parça kopup gitmiş gibi geliyor, bu parça da benim "aidiyet" duygumu da beraberinde götürmüş yerini kara deliğe bırakmış durumda. O parçayı doldurmaya çalışıyorum, hayatıma yeni insanları alıyorum ve orayı kapatmaya çalışıyorum. Hatta gerçekten duruma umutlu da yaklaşıyorum... Bazen bazı kişilerle, olaylarla, yenilikle tamamlanmış da hissediyorum. Ama işte sonra her şey tepetaklak oluyor, kara delik tüm parçaları yutuveriyor ve tüm sihir bozuluyor. Böylelikle ben bir parçası kayıp hatta o parça yerine içinde kara delik taşıyan, aidiyet duygusunu kaybetmiş, 23 yaşında bir genç kız oluveriyorum. Küçük tutkuların peşinden koşuyorum, belki o parçam bu sefer tamamlanır diye... Ama yok olmuyor. Hiçbir şekilde dışarıdan bulduğum bir parçayla orayı tamamlamam imkans
Devamı

İç Dökme (Çok da önemli olmayan bir yazıdır.)

 Açıkçası günlüğüme düzenli yazan birisiyim fakat burada birine karşı yazmak daha farklı geliyor ve bu sefer buraya yazmak istiyorum. Çünkü hastalanınca mızmız bir şımarığa dönüşüyorum ve kimsenin başını şişirmek istemem. Küçük bir nezle olmuşum sanırım, şu sıra salgın da var gibi görünüyor. Kolumu kıpırdatmak hatta klavyedeki tuşlara basmak bile zor geliyor. Boğazım cayır cayır yanıyor ve sürekli öksürüyorum ve tüm bunların hepsi bir gecede oldu. Doktor covidin kalktığını dile getirirken yine de şüpheye düşmemek elde değil; hele ki 10 gün boyunca evden kesinlikle çıkmamamı tembihlemesiyle bir tık gerildim. Ama önemli değil kendimle kalmayı, odamda takılmayı ve zihnimin derinliklerine dalmayı da bir başka seviyorum ben.  Ne demiştim ben başta? Evet, ailemin başını şişirip mızmızlanmamak için buraya yazıyorum. Çünkü bedensel olarak hassas bir yapım var ve acı eşiğim çok düşük. Burada yazmak güzel, karşımda gerçekten biri varmış ve beni anlıyormuş; dediklerimi gerçekten dinliyormuş gibi
Devamı